Dank lieve mama voor al je lessen

Vandaag rond dit tijdstip (06.00uur) is het precies 5 jaar geleden dat ik mijn moeder plotseling heb verloren. Voor mij nog steeds een enorm gemis. Soms knaagt het omdat ik geen afscheid heb kunnen nemen en niet heb kunnen zeggen wat ik had willen zeggen. Al weet ik dat ze alles wel van me wist.

Dit lied van Guus Meeuwis raakt me diep van binnen toen ik het opnieuw hoorde. Wat krijgen de woorden een andere dementie. Het doet me denken aan mijn ouders. Veel tekststukken verwoorden mijn respect voor mijn moeder hoe ze in het leven stond. De tekst stukken staan wat door elkaar om het verhaal wat sluitend te krijgen.

we wilden geloven, in het eeuwige leven
ons samen verscholen, een wanhopig getroost
we hebben de waarheid
zo diep als kon begraven
‘k was één met een engel
zo lang het mocht

Het eerste stuk, van het lied, doet me denken aan het jaren lang dragen van haar ziekte. Na haar hersenbloeding veranderen van een actieve vrouw naar een vrouw die niet meer kon lopen en artsen gaven aan dat ze nooit meer zou kunnen praten. Stiekem oefende ze woorden toen ze nog in het ziekenhuis lag. Toen het eindelijk lukte om weer een beetje stem te laten horen. Kon je haar al horen als je over de gang liep! Ze bleef door vechten en haalde alles er uit wat ze kon. De eerste volledige zin die ze uitsprak zal ik dan ook nooit vergeten. “alles komt goed” en ja het kwam goed. Wel met beperkingen maar je kon weer praten en je kon weer lopen met je driepoot.

Ik kan nauwelijks wat zien,
door de waas voor m’n ogen
leek alles gelogen
al het mooie lijkt dood
ik heb zelfs de kracht niet om op te geven
al wil ik het niet
het leven gaat door

We leefden ons leven
om samen te sterven
De bergen beklommen en de dalen gedicht
in het diepst van de nacht
zelfs de zon laten schijnen
niets wat niet kon
en niets was teveel

Ze vochten samen, mijn vader en mijn moeder. Wat een focus toen je perse wilde lopen met die legmaster en toen je de bovenverdieping wilde zien, die je zelf op papier had ingericht. Met altijd mijn vader naast je. Die je steeds weer probeerde te overtuigen dat je nog best een stap kon maken. Wat was jij sterk! Wat waren jullie sterk, want niet te vergeten jij pap zette je hartoperatie aan de kant om altijd dag en nacht voor haar klaar te staan. Nu besef ik wat jij, jullie een verdriet en pijn moeten hebben gehad op de stille momenten en achter die lach die je altijd op jullie gezicht stond. Dat samen sterven is op vier weken na gelukt. Jullie waren een eenheid die niet van elkaar te scheiden was.

Waar jij verscheen
scheen de zon met je mee
geen tijd voor verdriet
maar elke dag omarmd
en altijd vrolijk
hoe jij dat voor elkaar kreeg
met oneindig veel moed
het leven is niet fair

Ondanks dat het leven niet fair was stond er altijd een lach op je gezicht. Overal kon jij weer iets positiefs uithalen. Wat een moed om elke dag weer te omarmen en vol positiviteit te blijven. Je zag het als je reservetijd. Je had nog extra tijd gekregen en daar wilde je alles uithalen. Tot het eind………. en dat eind kwam op 30 oktober 2014 ongeveer 06.00 uur. Dat was het moment dat mijn tijd, mijn leven, stil stond……..

ik ga niet weg
k’heb nog wat tijd gekregen
k’zal altijd maar door gaan
tot aan het eind

De laatste woorden uit de tekst gelden ook van mij. Jij hebt jouw hart aan mij gegeven. Ik draag die voor altijd bij me in mijn hart. tot ook mijn licht ter zijner tijd dooft.Tot die tijd omarm ik het leven en maak ik er wat moois van, Ik zal blijven vechten voor de weg die ik wil gaan. Niets is onmogelijk! Niets is te veel.

ik heb je voor altijd, m’n hart gegeven
ik draag je bij me, tot het licht straks dooft
ik draag je bij me, tot het licht straks dooft

Dank lieve mama voor al je lessen!